Herbeoordeling van de diagnostische strategie voor klinisch relevante schildklierafwijkingen bij oudere patiënten in de eerstelijn

De werking van de schildklier wordt onderzocht door eerst het schildklierstimulerend hormoon (TSH) in het bloed te meten. Als het TSH afwijkend is, dan wordt ook het schildklierhormoon (vrije T4) bepaald. Bij 10-20% van de 60-plussers wordt zo een subklinische hypothyreoïdie gevonden. Uit recent onderzoek blijkt dat er bij ouderen steeds minder redenen zijn voor verdere controle of behandeling van een subklinische hypothyreoïdie. Het stellen van de diagnose subklinische hypothyreoïdie is daarom bij ouderen medisch onnodig, maar leidt wel tot ongerustheid bij patiënten en (onnodig) medisch handelen. Dit vraagt om een nieuwe en meer doeltreffende strategie om schildklierstoornissen vast te stellen. Ons doel is de meest doeltreffende diagnosestrategie te vinden waarbij enerzijds zo min mogelijk ouderen met de diagnose subklinische hypothyreoïdie gevonden worden die geen behandeling nodig hebben en anderzijds zoveel mogelijk ouderen worden gevonden met schildklierstoornissen die wel behandeling behoeven.
We vergelijken de huidige strategie (eerst TSH en indien afwijkend schildklierhormoon) met twee nieuwe strategieën. De eerste nieuwe strategie is het verbreden van de TSH grenzen voor ouderen voordat schildhormoon gemeten wordt. De tweede nieuwe strategie is het omdraaien van de volgorde: eerst schildklierhormoon en indien nodig TSH. De vergelijking zal worden gedaan in een groot Nederlands bevolkingsonderzoek en in nieuw te verzamelen data van 2000 oudere huisartspatiënten. De prestaties van de drie diagnostische teststrategieën worden besproken met een panel van experts, waaronder ouderen en patiënten om zo de teststrategieën te prioriteren.